26 Nisan 2009

Canım kızım,
Uzun zamandır göbeğimdeki hareketlerinle ilgilenmekten burayı ihmal ettiğimi fark ettim. Bir aydan fazla olmuş yazmayalı. Bir düşüneyim, bu bir ay içinde neler oldu…
Sana kavuşmayı ümit ettiğimiz yer, 9 Eylül Üniversitesi hastanesi. Onların sana hak ettiğin bakımı yapacaklarını söyledi arkadaşlarım. Ama randevu almak gerçekten zordu. Birkaç hafta uğraştıktan sonra bir gün canım sevgilim sabahın beşinde sıraya girip randevuyu kaptı bizim için. Onun elinden hiçbir şey kurtulmaz, tanıyınca çooook seveceksin.
Hemen ertesi hafta randevuya gittim. Haberler çok iyiydi. Gelişimin güzel ve kilon yerindeydi. 19. haftada 340 gram. Ama doktor teyze bana seni göstermedi çünkü ekran kendisine dönüktü. Olsun varsın. Bana seninle ilgili güzel şeyler söylesin de, ben ne kadar gerekiyorsa o kadar sabrederim. Aaa ama anneannen yanımdaydı. O gördü seni kuzucuğum.
Sonraki randevum geçen pazartesiydi. 21 Nisan. Sen 21 hafta 1 günlüktün ve detaylı ultrasonda uzuuun uzun inceledi doktor seni. Benim pamuk kızım, yine yüzümüzü güldürdün. Çok hareketliydin ve doktor tam istediği gibi bakamadı ama gelişiminin gayet iyi olduğunu söyledi. Ben de şöyle bir bakıverdim sana. O fındık burnunu, minicik bacaklarını gördüm kuzuuum. Maşallah sana. İki haftada 450 grama çıkmışsın.
Hayatımın her anını dolduruyorsun artık. Gün içinde sık sık bana küçük dokunuşlarla selam veriyorsun. Bazen öyle güçlü vuruyor ki minik ayakların, dışarıdan seçilebiliyor. Senin bu hareketlerini görmek ve hissetmek çok mutlu ediyor bizi bebeğim. Sakın esirgeme, güzel güzel büyü e mi…

İşte bu da bugün yaptığın sevimliliklerin videosu. Canım kızım benim:)